Carcassië was van oudsher een dunbevolkt bergachtig gebied waarvan het westelijke laagland behoorde tot de Dardaans/Cartaanse kolonie Punica. De Teutoonse volksverhuizingen tussen 5800 en 5950 verstoorden de structuur van de Dardaanse en Cartaanse handelsnetwerken. De regio Punica hield wel stand, maar verzwakte door de aanvallen van de barbaarse Teutonen. De verzwakking leidde tot de opkomst van het Imperium Laudanum dat rond 5950 de Teutoonse koninkrijken en Punica veroverde. In het oosten van Punica werden Laudaanse kolonies gesticht die zich geleidelijk vermengden met Cardanen en de Teutonen.
Deze situatie hield stand tot het begin van de 64e eeuw. Epis Azuli begon, grotendeels onder de leiding van de grote Azulische generaal Nepolun Bonaxi Partenun, vanaf 6302 een langdurige en succesvolle oorlog tegen het Imperium Laudanum. De Laudanen bleken niet in staat ondersteuning te bieden voor hun oostelijke koloniën. In 6310 werd de republiek Corsarië uitgeroepen door de Teutoonse Hamannen. De stadstaten van Punica verklaarden zich eveneens onafhankelijk in 6317. De Hamannen doodden de Laudaanse leiders en maakten de Laudaanse kolonisten tot tweederangs burgers. Het zuidwesten van Corsarië werd in 6319 door de nieuwe leiders het groothertogdom Carcassië gemaakt.
Het koninkrijk Corsarië was een kort leven beschoren. Nadat de stadstaten van Punica in 6384 waren veroverd door het Vierde Rijk van Epis Azuli viel het groothertogdom Carcassië, dat Punica militair had ondersteund, in 6386. Epis Azuli deelde Carcassië op in het groothertogdom Carrace (6391) en het groothertogdom Sirosuza (6392), en het overige deel kwam onder militair bestuur. Later zou het onder lagere edelen verdeeld worden. Carrace en Sirosuza bleven de grootste en dominantste domeinen.
De Azulische overheersing duurde lang. Carcassië kreeg een Azulisch elite terwijl het mengsel van Laudanen, Cartanen en Hamannen zich tot een nieuw volk ontwikkelde dat zich Carcassiërs noemde. Dat was de enige naam die hen gebonden had.
In het begin van de 71e eeuw stortte de Azulische dominantie in, maar het tij werd tijdelijk gekeerd door de sterke Azulische keizer Lutexi Anxendre II (7040-7075). Na zijn dood hield zijn opvolger echter geen stand. Hij moest in 7085 Hamathri opgeven en Carcassië vormde voor enige jaren de noordelijke grens van het Vierde Rijk. Door een verpletterende nederlaag in 7091 verloor Epis Azuli alle grip op Kascamandri en Carcassië werd daarop onderdeel van het Dardaanse Rijk. De Azuli werden verdreven, maar de Dardanen beschouwden de Carcassiërs als een bastaardvolk. Alleen de groot-hertog van Sirosuza wist stand te houden door voor de Dardanen te buigen en het Bartholicisme aan te nemen. Hij werd al snel een leider van het verborgen verzet van de Carcassiërs, ondanks zijn Azulische afkomst.
De bevrijding van Carcassië vond na ruim 400 jaar Dardaanse bezetting plaats dankzij de Laudanen. Zij brachten de lokale bevolking weer aan de macht en wederom boog de groot-hertog van Sirosuza zich voor zijn nieuwe meesters. Deze bleken echter zo zwak dat de Carcassiërs nadat de Azuli in opstand waren gekomen dit zelf ook deden onder leiding van de groot-hertog van Sirosuza. Dit verliep zodanig succesvol dat zij in 7532 het zelfstandige groothertogdom Carcassië uitriepen.
De Azuli boden Carcassië aan om deel uit te maken van het Vijfde Rijk, maar er was zo weinig dat hen bond dat zij dit af sloegen.
