De term inquisitie is door de Kardionieke Kerk niet altijd officieel gebruikt en dan alleen periodiek wanneer er toegewijde aandacht voor nodig is. In 6034 stelde de Kerk Segestas Teron (5999-6068) aan om een organisatie op te zetten die zich zou richten op het bestrijden van de wildgroei aan ketterse bewegingen die de eenheid van de Kerk bedreigden. Teron stelde strenge regels in voor de leden voor de waarborging van de organisatie. In 6058 werd de organisatie omgevormd in de kloosterorde van Teron.
De macht van de Teronieten was beperkt. De Keizer stond niet veel inmenging van de Kerk in publieke zaken toe al was dit afhankelijk van de regerende Keizer. Tot 6077 konden de Teronieten vrijelijk hun gang gaan waarna ze in hun bewegingsvrijheid werden beperkt. Pas in 6175 kwamen de Kerk en de Keizer tot een vergelijk, omdat de Keizer steun nodig had om de ketterse bewegingen te bestrijden. Vanaf dat moment stond de Orde van Teron beter bekend als de Inquisitie.
In 6257 verloor de Inquisitie een groot deel van haar effectiviteit door de Tweede Burgeroorlog. De meeste ketterse bewegingen waren toen al bedwongen of vernietigd waardoor de Inquisitie sowieso al moeite had om resultaat te boeken en er binnen de Kerk meer animo was om de activiteiten van de Inquisitie in te perken. Na het einde van Tweede Burgeroorlog in 6293 was de Inquisitie vrijwel aan banden gelegd. Dit werd definitief in 6326 toen Pallon verzoening bracht binnen de Kerk en de Mezunieten zich de rol van inquisiteurs toe eigende als onderdeel hiervan. De rol van de Orde van Teron was niet geheel uitgespeeld maar de Mezunieten namen nu de leiding.
In de eeuwen die volgden was ketterij kleinschalig. De Mezunieten namen meestal de leiding en de ketters en zijn volgelingen werden vrij snel uitgeroeid. Zij bouwden dan ook geen reputatie op en de bijnaam Inquisitie werd dan ook zelden genoemd.
Verandering trad pas op in het begin van het Derde Interregnum. De Kerk verloor haar controlerende en stabiliserende rol en vooral in de zuidelijke regio’s, waar wanorde en strijd voor een vruchtbare bodem zorgden voor ketters konden de Mezunieten langdurig in actie komen. Veel ruimte kregen zij niet en pas aan het eind van de 75e eeuw werd de Kerk weer toegestaan om in de randgebieden zuiveringsacties door te voeren. In het begin was dit kleinschalig maar dit nam gestaag toe tot de vorming van het Vijfde Rijk. De Inquisitie was weer duidelijk terug.
Vanaf 7543 kreeg de Kerk weer autoriteit maar niet alleen de randgebieden maar ook de kustlanden die bevrijd waren van Dardaanse en Bartholieke overheersing moesten weer in het gareel worden gebracht. De Inquisitie, beheerd door de Mezunieten, had veel moeite om zich te beheersen. In 7550 werd de Inquisitie zelf gezuiverd en Cornice Janizen (7517-7590) werd als hoofd benoemd. Vier jaar later werd de Inquisitie deels los gekoppeld van de Mezunieten. Haar leden moesten Mezuniet zijn maar er werd geen verantwoording afgelegd aan de Grootmeester, alleen aan de Kardinalen. Janizen ontwikkelde een strak beheerd corps dat aan strenge eisen moest voldoen die geleken op die van de Teronieten, maar in de basis de Mezunitische regels bleef volgen. Vanaf 7565 noemde buitenstaanders het corps de Janizeni, een wat vriendelijkere term dan Inquisitie. Janizen dacht echter geen seconde aan afscheiding onder een volledig onafhankelijke organisatie.
Na de laatste opstand van de Ingdyl aan het eind van de 77e eeuw waren de grote campagnes van de Janizeni alweer voorbij. Als gevolg daarvan reduceerde de Kerk de budgetten. De Janizeni, in hun ijver ketters en afwijkende denkbeelden te vinden, werden te strict gevonden. Enige soepelheid was geboden en met geduld en veel missie-werk kon een langdurig herstel beter bereikt worden.
De laatste 300 jaar zijn de Janizeni beroemder en beruchter dan zij in de praktijk zijn. De Kerk had tijdig ingegrepen en de Janizeni hadden zich gerehabiliteerd en acteerden alleen waar en wanneer dat nodig was en hielden hun straffen binnen de perken.
