Epis Azuli

De Khepasi leefden in de brede vallei van de Ardikitande gedurende het Eerste en Tweede Rijk van Epis Azuli. Zij werden door de Azuli onderworpen en hun gebied tot buitenprovincie gemaakt. De Khepasi waren deels jagers en verzamelaars, en deels landbouwer. Zij waren ook een ruitervolk en daarmee veel meer ervaren dan de Azuli zelf. Hun landen waren minder woudrijk en vlakker, waardoor paarden waardevoller waren in de strijd. Hierdoor behoorden zij tot de volken die het lastigste te onderwerpen waren. Vele malen kwamen zij in opstand en herwonnen deels hun onafhankelijkheid. Desondanks werden zij steeds weer opnieuw onderworpen. Na de val van het Tweede Rijk ging een deel van de Khepasi op in het mengvolk van de Sulpiciërs. De overige Khepasi trokken naar het noordwesten alwaar zij een tweede opleving doormaakten. De expansie van de Laudanen in de 57e eeuw betekende de definitieve neergang van de Khepasi. Ondanks fel verzet werden de Khepasi stelselmatig verslagen. Tenslotte vluchtten de restanten naar Sulpicië en Epis Azuli. In Epis Azuli werden zij gezien als excellente ruitereenheden en werden zij omgevormd tot een aparte klasse waarbij een deel van hun traditie bewaard bleef. Voor het overige werden zij geheel assimileerd door de Azulische cultuur.