Epis Azuli

In Epis Azuli bestaan zestien kloosterordes van de Kerk van Ba. De meeste van de ordes leven in relatieve eenvoud en armoede en staan in dienst van de gemeenschap, waarbinnen zij vaak een neutrale en veilige bron van kennis, wetten en raad zijn.

Alle ordes bestaan uit een mannelijke en vrouwelijke afdeling. Vaak met hun eigen klooster. Meestal wordt het celibaat aangehouden, maar dit is geen plicht of zonde. Voor alle ordes geldt dat iedereen op elk moment in zijn leven kan toetreden, maar ook uittreden. De kloosters zijn meestal zelfvoorzienend of leven van giften. Vaak beheren ze hun eigen landerijen waarvan ze eventuele overschotten weg geven aan hen die het nodig hebben. Is dit niet het geval dan worden de overschotten verkocht naar de marktprijs. Kloosters zijn altijd bijzonder gastvrij en reizigers kunnen te allen tijden aankloppen voor een veilige overnachting. De mate van de gift bepaalt wat voor maaltijd geboden wordt. De vele kloosters in Epis Azuli bezitten vaak grote landerijen. Deze worden vaak verpacht aan boeren opdat de leden van het klooster met hun eigen taken bezig kunnen blijven. De boeren zorgen zo in principe dat het klooster voor zichzelf kan voorzien en haar taken uit kan voeren.

Het klooster

Het klooster vormt gewoonlijk een vierkant gebouwd rondom een ruime binnenplaats waar zich de kerk en eventuele aansluitende gebouwden bevinden. De slaapzalen bevinden zich in de lengte langs de kerk tegenover elkaar. In de ene slaapzaal slapen de mannen en in de andere de vrouwen. Afhankelijk van het karakter van de orde kunnen er in plaats van of naast de slaapzalen ook gewone slaapkamers of cellen zijn. Dit is afhankelijk van de mate van eenvoud van de orde of de beschikbaarheid van een persoonlijke ruimte voor de geloofsbelijding.

De kinderzalen en bijbenodigde kamers bevinden zich in het achterste gedeeldte dat dwars op de kerk staat. Het voorste deel bevat de kamer van de kloostermeester, en de gastenkamers. Hier is ook de centrale eetzaal en de keukens. De overige kamers die het klooster vereist zijn naar willekeur verspreid.

Wanneer de leden van de orde zelf het land bewerken en verder zelfvoorzienend zijn, zijn er veel bijgebouwen aan de buitenzijde van het klooster. Deze kunnen apart staan of tegen het klooster zijn aangebouwd zodat men bij slecht weer van binnen toegang heeft. De indeling verschilt per klooster, gewoonlijk vanwege geografische omstandigheden.

Sidharte

De Orde van Sidharte is ruim het grootste qua aantal kloosters en kloosterlingen en wordt vooral bevolkt door de onderklasse van de samenleving. De kloosterlingen focussen op meditatie en zelfreflectie om hun eigen geloof in Ba te vergroten en verdiepen. Handenarbeid speelt daarin een zuiverende rol. De Sidharti bewerken gewoonlijk hun eigen landerijen. Hun kloosters bevinden zich gewoonlijk op afstand van dorpen en steden tenzij de nederzetting ontstaan is door de aanwezigheid van het klooster.

Mezun

De Orde van Mezun kent een bijzonder hoog gehalte leden uit de hoge klasse van de samenleving. De Mezunieten controleren de priesters op de zuiverheid van de prediking van het geloof, alsmede alle overige kerkelijke instanties en kloosters naast de zuiverheid van het geloof in Epis Azul zelf. De Mezunieten reizen dan ook veel en zijn meestal niet kloostergebonden, maar hebben vaak residentie aan het hof van een edelman. Er zijn relatief weinig Mezunitische kloosters in verhouding tot hun aantal en deze bevinden zich meestal in steden. Zij noemen zich dan ook meestal Priesters van Mezun en geen monniken of nonnen. De landerijen van de Mezunieten worden gewoonlijk geheel verpacht.

De structuur van de orde is anders dan die van de andere ordes. De grootmeester heeft gewoonlijk een wisselend aantal onotzale onder zich die fungeren als adviseurs en als zijn adjudanten gelden. Gewoonlijk is behoren tot de onotzale de hoofdsecretaris en de seneschalk. Onder de kloostermeester is er een rangorde onder de zogeheten priesters. Door toewijding en studie stijgt de priester in status.

Agostinun

De Orde van Agostinun dankt haar omvang vooral aan de hoge bijdrage die de orde levert aan de kerkscholen. Haar kloosters vindt men dan ook vooral in of aan de rand van steden. De landerijen die de orde bezit worden vrijwel altijd verpacht omdat de monniken zich met andere taken bezig houden dan handarbeid. De Agostini zijn meer de filosofen en houden zich bezig met de studie van de kerkhistorie en -stromingen.

Kardion

De Orde van Kardion draagt ook leraren bij aan de kerkscholen, maar houdt zich meer bezig met de opleiding van priesters en de correcte interpretatie van het Boek van Ba en hoe de boodschappen verkondigd moeten worden, zoals het leermateriaal dat missionarissen gebruiken. In tegenstelling tot de Agostini filosoferen de Kardionieten niet, maar discussiëren over wat vastgesteld moet worden. Zij zijn de wetgevende tak van de Kerk. De justitiële kennis van de orde is zodanig dat de leden frequent om advies of bijstand gevraagd wordt door burgers die zich geen jurist kunnen veroorloven.

De kloosters van de Kardionieten zijn gewoonlijk alleen voor vrouwen of alleen voor mannen. Net als de Mezunieten noemen de Kardionieten zich bij voorkeur Priester van Kardion in plaats van monnik of non. Hoewel een Kardioniet verbonden is aan een klooster kan hij in andere plaatsen resideren.

Abramas

De Orde van Abramas is vergelijkbaar met die van Sidharte, maar gaat een stuk verder. De Abramasi richten zich op ascetisme en afsluiting van de buitenwereld. Zij kennen een zeer losse structuur. Elke klooster is vrijwel autonoom en de kloostermeesters komen alleen bijeen om een nieuwe grootmeester te kiezen, wiens taak vooral is om het contact met de kerkleiding te onderhouden en de eenheid en coherentie van de orde te bewaren. De Abramasi zijn dan ook bijzonder conservatief. De kloosters liggen vaak afgelegen in de bergen, bossen of dunbevolkte vlaktes. Zij kennen geen gemengde kloosters. In een klooster wonen alleen mannen of alleen vrouwen.

Pheranxesci

Van de gewone kloosterordes is de Orde van Pheranxesci het populairst en direct ook het vrijzinnigste. Hoewel de leden een gelofte van armoede doen en afstand doen van hun wereldse goederen genieten zij veel vrijheid in hun doen en laten. De traditionele gezangen over de dag en de dagelijkse mis vormen het fundament maar verder kunnen de monniken en nonnen zelf hun dagelijkse taken invullen. Hoewel zij gescheiden leven zijn onderlinge relaties gewoon. De kloosters, die zich altijd op het platteland bevinden, zijn dan ook populair onder reizigers. De kloosters hebben vaak grote landerijen die deels verpacht worden en deels zelf worden bewerkt. Tot de kleinere gemeenschappen behoren de ordes van Marun, Tirune en Minis. De hebben wat andere kenmerken en een enigszins verschillend karakter.

Sisastres

De Orde van Sisastres richt zich puur op genezing en vraagt van haar leden om zich in oorlogsgebieden of haarden van epidemieën te begeven. Deze toewijding maakt dat de orde niet erg omvangrijk is maar wel een hoge status in de samenleving heeft, omdat er zonder voorwaarden hulp wordt geboden. Wel wordt na goede afloop verwacht dat de hulp wordt terugbetaald. De kloosters zijn zowel in steden als op het platteland te vinden. Kloosters zijn meestal in plaatsen waar heling gevonden of geboden kan worden. De steden Veluzon en Selingchrisope zijn belangrijke centra van de orde waar zij een grote permanente aanwezigheid hebben.

Overig

Er is relatief weinig onderscheid tussen de kleine ordes van Gilbrexis, Damonike en Benadetike. Naast een gelofte van armoede en gemengde kloosters kenmerken zij zich vooral door een strakke dagindeling en vele regels die voor elk van de drie anders is. De meeste kloosters bevinden zich op het platteland en sluiten zich af voor de buitenwereld. Reizigers zijn welkom maar van hen wordt verwacht dat zij de kloosterlingen niet storen en in hun eigen deel van het klooster blijven. Wel mogen zij natuurlijk de missen en gezangen bijwonen in een apart gedeelte van de zaal.

Na de val van het Tweede Rijk vormde zich voor het eerst religieuze ordes vanwege de verdeeldheid binnen de Kerk en het gebrek aan centrale leiding. Vooraan stonden de Jezonieten en de Mezunieten, waarbij het zichzelf organiseren niet eigen was aan de Jezonieten, maar wel aan de Mezunieten. Een derde groep werd gevormd door de Kardionieten, wiens focus op het welzijn van de Kerk lag en niet hoe de Kerk in de wereld stond. Tijdens de anarchie van het Eerste Interregnum (5216-5541) begonnen zij toevluchtsoorden te creëren waar zij in rust en veiligheid zich aan Ba konden wijden. De eerste die daarvoor regels op stelde was de profeet Abramas en gaf daarmee definitie aan het klooster. Sommige Kardionieten volgden, door hem geïnspireerd, zijn voorbeeld.

In de eeuwen die volgden veranderde er weinig. De Jezonieten en Mezunieten richtten zich weer op wereldlijke zaken, deels in hun strijd tegen het Vierde Rijk. Toen na de opstand van Mehamedun verscheidene stromingen vervolgd werden bouwden deze ook toevluchtsoorden. Alleen de Jezonieten, die de keizerlijke dominantie accepteerden, wisten zich intact te houden. Zij vormden daardoor nooit een echte kloosterorde, deels omdat de stroming volks was; afzondering van de wereld paste niet in de ideeën van Jezon. Het geloof in Ba moest tussen de bevolking in staan. De onderdrukking van de andere stromingen hield aan en de Kardionieten en Mezunieten hadden geen andere keus dan een kloosterorde te worden om hun voortbestaan te beschermen.

Nadat de vervolgingen verminderden en vrijwel verdwenen waren, enkele eeuwen later, was het karakter van de Kardionieke Kerk veranderd. Men zocht naar een meer beschouwende en nederige Kerk. Teveel wereldlijke ambities hadden haar zeer geschaad. Nieuwe kloosterordes ontstonden gedurende de Gouden Jaren onder de instigatie van Agostinun, Sidharte en Pheranxesci en de regels die zij volgden leidden tot groot respect en verering. Het Derde Interregnum (7132-7543) zorgde voor nieuwe veranderingen. De Mezunieten en Kardionieten verlieten voor een groot deel hun kloosters en zochten naar wereldlijk machtsherstel van de Kerk. In de anarchie en de behoefte aan nieuwe veilige toevluchtsoorden die niet zo strikt en aan regels gebonden waren, werden nieuwe kloosterordes gevormd door Benadetike, Damonike en Gilbrexis. Gedurende de bevrijding van de Azulische landen in de eerste helft van de 76e eeuw vormde zich tenslotte de jongste kloosterorde van Sisastres, die zich vooral richtte op genezing en steun aan de zwakkeren in de samenleving.

Het centrale beleid over alle kloosters en de leden van een orde worden geregeld vanuit het kapittel. De kloosterorde wordt geleid door een grootmeester die zorg draagt voor de eenheid, op treedt als scheidsrechter en de algemene financiën beheert. Hiervoor heeft hij een secretariaat en een seneschalk tot zijn beschikking. De seneschalk zorgt voor de financiën en het secretariaat voor de ondersteuning van de grootmeester en de seneschalk. Na de grootmeester is de positie van seneschalk de machtigste in de orde.

Elk klooster wordt geleid door een kloostermeester. Afhankelijk van de orde wordt hij benoemd door de grootmeester of gekozen door de kloosterlingen. De kloostermeesters kiezen bij overlijden van de grootmeester zijn opvolger. In de meeste ordes is de kloostermeester de eerste onder zijn gelijken. Hij benoemt assistenten onder de kloosterlingen om hem te ondersteunen in zijn taken. Sommige kloosters hebben de beschikking over eigen priesters om de dagelijkse missen te leiden. Dit opdat zij zich alleen bezig hoeven te houden met devotie en niet met begeleiding. De ordes van Sidharte, Abramas, Damonike en Benadetike maken geen gebruik van priesters.