1. Ontstaan
Zoals elk interregnum was het Derde Interregnum een tijd van wetteloosheid en wanorde. De mensen zochten hun toevlucht in het geloof en probeerde zich te organiseren om zichzelf te beschermen en elkaar te helpen, omdat gedeelde armoede de gemoedstand sterkt. Een van deze gemeenschap werd gesticht door Damonike (7205-7268) in het zuiden van wat voorheen Rokhambri was in Oost-Kepheramondri. De gemeenschap bestond geheel uit vrouwen. Zij hadden hun familienamen afgelegd want deze banden speelden geen rol meer.
De gemeenschap groeide sterk doordat de oorlogen vele vrouwen weduwes maakten en zij geen speelbal van het lot meer wensten te zijn. Vanwege hun omvang besloot de Kerk contact met hen op te nemen. Missionarissen van de Ordes van Mezun en Kardion bezochten hen want de Kerk wilde voorkomen dat Oost-Kepheramondri tot barbarij verviel. Indien nodig kon de Kerk hen enige steun verlenen. Dit gebeurde echter kort na de dood van Damonike. De gemeenschap was goed georganiseerd en toonde aan een toekomst te hebben. In 7283 maakte de Kardinalen van de gemeenschap een nieuwe kloosterorde in naam van Damonike.
De Orde van Damonike behoort tot de kleinste kloosterordes van de Kardionieke Kerk, ook nadat er mannelijke kloosters werden gesticht. Hun gesloten karakter, afgelegen ligging en celibaat beperkt hun groei en bekendheid.
2. Leefregels
De Orde van Damonike kent strenge en beperkte leefregels. Men legt een gelofte van eenvoud en armoede af en alle eigendommen moeten worden afgestaan. Ook de familienaam wordt afgeworpen. Daarnaast houdt men ook vast aan het celibaat. Kloosters zijn exclusief voor vrouwen of mannen en onderling contact wordt zoveel mogelijk beperkt. Alleen de kloostermeesters spreken met elkaar. De kloosters zijn gesloten voor buitenstaanders zodat de kloosterlingen geen invloed van buitenaf hebben en zich volledig kunnen wijden aan hun devotie. Om deze reden zijn de kloosters gevestigd in afgelegen gebieden. De enige uitzonderingen geldt het kapittel in Raneken en een klein klooster in Zandezindun dat hun door de Kerk is opgelegd. Alleen Mezunitische inspecteurs worden toegelaten maar deze schouwen en luisteren alleen en mijden direct contact in respect voor de kloosterlingen.
Het belangrijkste verschil tussen de Ordes van Benadetike en Damonike is dat de Orde van Damonike altijd gecentreerd is rondom een Kerk. Hier wordt volgens een vast patroon alle vaste religieuze activiteiten worden samen uitgevoerd. De kloostermeester zit deze voor, maar hij wijst degene aan die bij elke activiteit leiding geeft. Verwacht wordt dat de kloostermeester elke kloosterling deze kans geeft, maar gewoonlijk valt de leiding toe aan kloosterlingen die al minstens 20 jaar deel uit maken van klooster.
Ondanks dat er een kerk is in het klooster is er geen priester aanwezig. De orde had er zelf een van hen kunnen laten opleiden maar hiervoor zou de kloosterling voor langere tijd buiten het klooster moeten en teveel beïnvloed kunnen worden door de buitenwereld.
Tussen de periodes van devotie verrichten de kloosterlingen taken voor hun levensonderhoud. Hierin is enige vrijheid omdat de een beter is in het ene dan het andere en deze taken niet verbonden zijn met de devotie. De dagen van een kloosterling zijn gewoonlijk van ochtend tot avond geheel gevuld. Van vrije tijd is geen sprake.
3. Organisatie
De orde heeft haar kapittel in Raneken, maar dit is niet de plaats waar de grootmeester zetelt. Het kapittel is vrij klein en houdt zich bezig met de algemene administratie van de orde. De orde heeft ook een klein klooster in Zandezindun en deze voorziet in een geschikt verblijf wanneer de grootmeester opgeroepen wordt om in Zandezindun te verschijnen. Elk klooster is in de praktijk zelfstandig, maar wordt wel gecontroleerd door de Kerk. Het kapittel draagt er zorg voor dat redelijk actuele informatie beschikbaar is en beheert het contact tussen de kloosters.
De kloostermeester is de belangrijkste persoon in het klooster. Als enige heeft deze de taak de beslommeringen binnen het klooster te regelen. De kloostermeester wordt ondersteunt door een seluze en een secretariaat. Meestal wordt uit hun rangen een nieuwe kloostermeester gekozen. Sommige kloosters bezitten meer land dan zij nodig hebben en deze verpachten zij. Zij zijn de enige die contact hebben met de pachters en deze houden zij zo kort mogelijk. Gewoonlijk hebben zij het niet heel erg druk met hun taken en kunnen zij voldoende tijd wijden aan de vereiste devotie.
De kloostermeesters onderhouden verder het contact met de andere kloostermeesters. Meestal gebeurt dit door het meest nabije klooster te bezoeken. Doordat elke kloostermeester een andere klooster bezoekt heeft men met iedereen contact. Daadwerkelijke communicatie wordt verzorgd door het kapittel dat een koeriersdienst in stand houdt waarbij elk klooster eens per maand bezocht wordt.
In het klooster zijn er geen oversten. Iedereen is gelijk. De enige uitzondering is de grootmeester. De grootmeester is de enige persoon die in bijzondere gevallen naar de buitenwereld reist. De zogeheten grootmeester een gewone kloosterling. Meestal wordt de grootmeester gekozen uit de kloostermeesters en dan betreft het gewoonlijk een die te oud is om de zware taken van kloostermeester uit te voeren en terug wil treden, maar wel over ervaring beschikt met buitenwerelds contact. De grootmeesters wisselen door hun hoge leeftijd bij aantreden zich gewoonlijk vrij snel af. De Kerk nodigt hen daarom bij voorkeur liever niet uit voor kerkzaken omdat er nogal eens grootmeesters zijn overleden door de schok van de reis. De verkiezing van grootmeester wordt verzorgd door het kapittel. Deze kent de status van de kloosters en welke kloostermeesters het meest in aanmerking komen voor de verkiezing. Dit zijn er gewoonlijk hooguit drie of vier. Elke kloostermeester brengt een stem uit en degene met de meeste stemmen wint. Hij hoeft dus geen meerderheid te krijgen. Het klooster waartoe de kloostermeester behoort kiest direct een nieuwe kloostermeester uit hun eigen leden.
Door het karakter van de organisatie en het gebrek aan politieke interesse van de orde zijn er nog nooit bisschoppen of kardinalen voortgekomen uit de Orde van Damonike.
4. Het klooster
Door de scheiding tussen mannen en vrouwen, het gebrek aan kinderen en de afwezigheid van een kerk zijn de kloosters niet opgebouwd volgens de traditionele indeling. Wel vormt het klooster een vierkant met in het midden een grote binnenplaats met kerk, maar is de omvang veel kleiner en bevinden zich meer gebouwen ten behoeve van de zelfvoorziening in het klooster zelf.
5. Bestaan
Elk klooster beschikt gewoonlijk over niet meer land dan nodig is om te voorzien in het eigen bestaan, maar her en der zijn de landerijen toch zodanig groot dat de orde deze toch heeft verpacht omdat anders de kloosterlingen teveel buiten moeten zijn dan vereist is voor hun verplichting ten aanzien van de belijdenis. De pachters zijn in de praktijk echter bijna leken-kloosterling. Zij hoeven niet in armoede te leven, maar van hen wordt vereist voorspoedige rijkdom af te staan aan de armen.
Omdat veel kloosters zich in het barre en koude zuiden bevinden kan men gewoonlijk beperkt landbouwproducten groeien en heeft men vooral runderen en schapen. Om toch tot goede en gevarieerde voeding te komen en contacten te minimaliseren verzorgt de Kerk een interne handel waarbij huiden en wolproducten worden geruild voor landbouwproducten uit het noorden. Er gaat hier geen geld bij om en de orde wil niet bestaan door afhankelijk te zijn van ondersteuning van de Kerk. De ruil moet conform de door het klooster geproduceerde producten zijn.
6. Omvang
Door het gesloten karakter van de Orde van Damonike en het celibaat dat zij navolgen krijgen zij niet uit zichzelf makkelijk nieuwe leden. Hier is waarde Kardionieke Kerk een belangrijke rol speelt. Zij stuurt uit alle dele van Epis Azuli kandidaten die een bepaalde wens hebben ten aanzien van hun kloosterleven naar de Orde van Damonike of Benadetike, die een soortgelijk karakter hebben. Zij verdelen deze kandidaten gelijkelijk tussen beide Ordes.
