De Sardonieten leven rondom de stad Sardon zijn een van de oudste volken van Epis Azuli. Zij bouwden aan het eind van de 50e eeuw de stad Sardon als bescherming tegen nomadische overvallen. Zij vestigden een stabiel koninkrijk dat meer dan 1000 jaar zou bestaan. De val van het Tweede Rijk van Epis Azuli leidde tot de vestiging van Azulische vluchtelingen. Zij brachten de Azulische taal, schrift en kennis, maar ook het Ba-dom. Dit bracht zoveel veranderingen teweeg dat de Sardonieten een sterk mengsel kreeg van Azulische en Sardonitische eigenschappen. De vestiging van het koninkrijk Xoromendri in het westen zorgde voor meer rust en stabiliteit. De handel groeide sterk en zo ook de onderlinge contacten. De Sardonieten hield lang vast aan een positie van neutraliteit. Hier kwam in het begin van de 62e eeuw een einde aan toen het Vierde Rijk van Epis Azuli besloot om Sardon in te lijven. Dit gebeurde op relatief vreedzame wijze. Hierdoor behielden de Sardonieten hun eigen karakter. Wel werd de invloed van de Azulische cultuur groter.
De oude Sardonieten hadden enkele aparte culturele eigenheden. Zo was het seculiere domein exclusief voor mannen terwijl het reguliere domein exclusief voor vrouwen was. De een had geen toegang tot het domein van de ander. Bij overerving was vereist dat de zoon minstens 16 jaar oud moest zijn. Indien dit niet het geval was ging de erfenis naar de eerste volwassen mannelijke verwant. Deze verwant was verplicht de niet-volwassen kinderen te adopteren. De Sardonieten hanteerden niet een directe achternaam maar de naam van hun Huis. Deze was altijd enkelvoudig. Pas na de overname door de Azuli werden er secundaire achternamen toegevoegd. In Sardon behoorde iedereen tot een Huis, hoe arm deze ook was. Bedelarij en landloperij was verboden. Wie zelf geen bestaan voor zich kon opzetten werd werk toegewezen door de staat naar diens mogelijkheden en capaciteiten.
Ondanks de overheersing van duizenden jaren door andere mogendheden zijn er nog altijd oude tradities uit het oude koninkrijk Sardon (van voor het jaar 6000) te herkennen. Nadat de kerk er al vroeg een aartsbisdom vestigde stimuleerde deze die aparte karakteristieken om het onderscheid te vergroten en het excuus van machtige edelen weg te halen dat zij het volk wilden verenigen. Dit beleid bleek succesvol en Sardon behield een bepaalde mate van autonomie die uiteindelijk leidde tot hernieuwde onafhankelijkheid als kerkdomein. De Sardonieten zijn weinig populair bij de omringende culturen. Zij noemen hen kil, egoïstisch en hebzuchtig.
