De Xorai waren de grote rivalen van de Azuli. Zij leefden in West-Kepheramondri en verenigden zich in 5301 onder de verenigde natie Xoromendri en raakte hun geschiedenis nauw verweven met de Azuli. Het volk der Xorai was verdeeld in zeven groepen:
- De Aladenen
- De Almunen
- De Atilen
- De Aven
- De Menen
- De Mermanen
- De Olmanen
De Almunen, de Mermanen en de Menen vormden het hart van het volk en leken erg veel op elkaar. De Aladenen, de Atilen en de Aven werden door grote rivieren gescheiden van de overige groepen en leefden vrijwel autonoom. De Olmanen waren slechts gedeeltelijk afwijkend en autonoom en worden meestal bij het eerste trio geschaard. De zeven groepen zelf bestonden weer uit verscheidene stammen die hun eigen territorium hadden.
Het land van de Xorai was glooiend tot heuvelachtig en werd doorsneden door vele rivieren. Hierdoor waren vele delen van het land drassig. Het land zelf bestond uitgestrekte wouden met open stukken daartussen. Het land was klimatologisch aangenaam en de landen vruchtbaar, maar landbouw werd slechts op beperkte schaal uitgevoerd. Net zoals hun rivalen de Azuli leefden de Xorai net buiten de invloedssfeer van buitenlandse handelaren zoals de Dardanen en de Cartanen. De ten westen van de Xorai levende Katonen vormden een buffer en waren meestal hun tijd zoet aan het bevechten van macht van deze profiteurs.
De rivaliteit met de Azuli hield de Xorai het meeste bezig. De Azuli onderwierpen naburige volken om voor hun bergachtige koude landen voedsel te produceren waardoor hun eigen bevolking kon groeien. Zij zochten naar natuurlijke grenzen en hierbij waren de Aven, de Xoraviërs, zoals de Azuli hen noemden, en de Aladenen de natuurlijke prooi van de Azuli. De Xorai waren echter niet onderling verenigd. Ze erkenden hun onderlinge verbondenheid en sloten regelmatige kortdurende verdragen om bedreigingen het hoofd te bieden. De leiders van deze militaire campagnes waren dan koningen voor de duur van de campagne.
De beschaving en de successen van de Azuli waren bitter voor de Xorai. Zij probeerden erachter te komen hoe zij daar aan gekomen waren. In de perioden van vrede wisselden handelaren producten en kennis uit. Vanaf de 49e eeuw zonden de Azuli ook missionarissen van hun kerk naar de Xorai in een poging hen te bekeren. Dit had wisselend succes, maar de goede organisatie en de duidelijk invloed en macht van de Kerk onder de Azuli wilde men na-apen en gestaag groeide het aantal bekeerlingen. Rond het jaar 5300 geloofde meer dan de helft van de Xorai in Ba en werden er gestaag kerken gebouwd waar priesters voldoende gelovigen vonden. Daar waar kerken werden gebouwd ontstonden al snel nederzettingen. De Kerk bracht ook het schrift en het Azulisch naar de Xorai en hun taal verbasterde in rap tempo. Traditionele Xorai verafschuwden deze verloedering, maar onderkenden ook dat de Xorai zo snel de technieken en kennis van de Azuli leerden beheersen waardoor zij in macht en grootte groeiden.
