Senunas II was geheel in de ban van keizerin Emisare I en haar loyale bondgenoot. Als legeraanvoerder maakte hij ook veel indruk, ondanks zijn jonge leeftijd. Op haar aandringen overwoog hij zijn titel van temagxi neer te leggen en een gewone phoitux te worden, de keuze van het bestuur weer bij de keizerin leggende. Hij duurde dan ook niet lang voordat de andere leden van het Huis Cazuis Lirza in verzet tegen hem kwamen. Onder verdachte omstandigheden sneuvelde Senunas II. In plaats van zijn 3-jarige zoon Asgerias greep zijn neef Tuen I (4957-4970) de macht. De keizerin poogde een eigen regent aan te stellen voor Asgerias, maar zij bezat in Calculun te weinig bondgenoten. Na enige jaren van goede relaties verslechterde de relatie tussen keizerin en temagxi ineens naar een dieptepunt. Emisare I poogde daarop onmin in het Huis Cazuis Lirza te creëren. Tuen I had zich de titel van temagxi toegeëigend, maar hij kon net zoveel recht erop doen gelden als anderen. Zij aarzelde echter om tot een misdaad over te gaan. Kort na haar dood had haar zoon Etaniarn IV (4969-4986) zijn bondgenoot Iwraun Cazuis Lirza zijn steun gegeven om een greep naar de macht te doen. Tuen I werd vermoord en Iwraun eigende zich de titel toe. Een instabiele periode volgde in Erezdir. Iwraun behield de macht, maar het Huis Cazuis Lirza was in stukken gespleten, de verschillende delen tegen elkaar intrigerend. Iwraun sneuvelde echter in een veldtocht, waarmee onverwacht een einde kwam aan de vete. Tuen II, de zoon van Tuen I, werd temagxi en zou het hierna Etaniarn IV erg moeilijk maken. Zijn dochter Emisare II (4986-5008) bleek echter van een ander kaliber. De temagxi van Erezdir had geen keus dan voor haar wil te buigen. Zijn zoon Tuen beraamde een moordaanslag, maar deze werd ontdekt en de keizerin veroordeelde hem tot ballingschap. Hiermee was Tuen II van zijn erfopvolger ontdaan. Hij had wel een kleinzoon, maar deze was nog minderjarig, en hij vreesde voor het scenario dat Senunas II overkomen was. Hij benoemde zijn rivaal Asgerias I tot opvolger als hij zou overlijden voor zijn kleinzoon volwassen was.
Tuen II had een goed voorgevoel, want dankzij zijn tijdige ingrijpen was het Asgerias I (5002-5010) die de titel erfde en werd er geen voogd door de keizerin aangesteld voor Tuen II's kleinzoon, maar werd Asgerias I zelf voogd. Na de dood van Emisare II verbeterde de relatie met haar opvolgers. Dit waren zwakke figuren en de invloed van Erezdir aan het hof groeide weer sterk. In 5016 liet Asgerias II zijn oudste dochter met de kleinzoon van Tuen II huwen om zo de banden tussen de twee takken te herstellen; dit doordat hij erg op de jongeman gesteld was geraakt nadat hij al zoveel jaren in zijn huishouden vertoefde.
In 5019 kwam een nieuwe keizerlijke dynastie aan de macht. Op aandringen van zijn schoonzoon bedong Asgerias II bij de nieuwe keizer Esaron dat de ballingschap van diens vader ongedaan werd gemaakt. Zo keerde Tuen de Oudere na ruim 25 jaar ballingschap in 5020 terug naar Erezdir. Asgerias II maakte hierna veel leed mee. Hij verloor zijn zonen waardoor hij geen direct erfopvolger meer had. Hij hoopte lang genoeg te leven zodat zijn kleinzonen meerderjarig zouden worden. Dit gebeurde echter niet. Hierdoor viel de titel officieel toe aan zijn oudste dochter, die gehuwd was met Tuen de Jongere, waardoor Tuen de Jongere in feite de nieuwe temagxi werd. Deze vond het echter ongepast op te volgen terwijl zijn vader, die ook titelrechten bezat, nog leefde. Zo was het Tuen de Oudere die temagxi werd als Tuen III (5033-5040). Hij was al oud, dus lang zou hij niet regeren. Niet veel jaren later volgde zijn zoon hem dan ook op als Tuen IV.
In de zestig jaren die volgden waren de temagxi en de keizer in evenwicht. Tridun I (5093-5152) deed de balans weer doorslaan naar Erezdir. De keizers stonden volgens hem teveel onder de invloed van de Kerk. Hij ging dus meer zijn eigen gang en had daardoor met ruzie met het hof en de Kerk. Zijn opvolgers hielden zijn lijn aan en tijdens de opkomst van Jezon grepen zij niet in. Toen de executie van Jezon de keizers ten val bracht en er een burgeroorlog uit brak tussen de Jezonieten en de Mezunieten, koos temagxi Ionuern III (5209-5219) de zijde van de Jezonieten, terwijl de phoitin van Lakir en Kolkir de Mezunitische zijde kozen. Door de chaos was Erezdir niet in staat te profiteren, want ook intern werd zij belemmerd door de tweestrijd en er vielen talloze doden. Tridun II (5219-5273), kleinzoon van Ionuern III, slaagde er wel in de vrede te herstellen in Erezdir en verklaarde zijn land onafhankelijk, terwijl hij zijn natie een veilige thuishaven voor de Jezonieten maakte. Zijn belangrijkste rivaal was de phoitux van Kolkir, aangezien Lakir zodanig door interne strijd werd ontregeld dat het in stukken uiteen was gevallen en het voor de andere partijen te onoverzichtelijk was om het risico te willen nemen zich erin te mengen. Desondanks hield de phoitux van Lakir stand en bleef in de zuidelijke regio de grootste machtsfactor.
Erezdir richtte zich ook op de controle van Terazon, maar de stad was groot en sterk. In 5248 verklaarde het zich onafhankelijk en benoemde een prinses-kardinaal als staatshoofd, waardoor de eenheid werd vergroot en de energie die Erezdir eraan had besteed verspild werd.
Vlak voor hij op hoge leeftijd stierf bereikte Tridun II toch een van zijn doelen: Kolkir viel voor de macht van Erezdir en grotendeels ingelijfd. Het prins-kardionaat Terazon bleek een lastige rivaal te zijn. Na 5297 trad een tweede rivaal in het zuiden naar voren. Lakir viel voor de macht van de krijgsheer Shei Iopenegon Nodoni en riep zich uit tot koning van Kike, waarna zijn territorium onder hem en zijn opvolgers snel uit breidde naar het noordwesten in de richting van Erezdir. Dat gebeurde ten tijde van temagxi Abeirn (5322-5331), die niet veel anders kon doen dan zich te verdedigen. Abeirn was door zijn moeder Saieina benoemd als tussenpaus totdat Cuias Cazuis Lirza, haar kleinzoon bij haar oudste zoon, meer ervaring op had gedaan, omdat hij nog erg jong was toen zij overleed. Abeirn had zelf geen kinderen en zij had hem gedwongen Cuias te adopteren. Als temagaxi bleek Cuias (5331-5361) een lastige tegenstander voor de Kike, maar desondanks was de macht van Kike te groot. Na de dood van Cuias verloor Erezdir al snel haar westelijke landen en werd haar hoofdstad Calculun bedreigd. Terwijl Calculun stand hield rukte Kike via het noorden toch op naar het oosten. De laatste temagxi Tenis II (5375-5391) wist een korte tijd sterker verzet te bieden en koning Meahi van Kike in 5387 in een veldslag te verslaan en zo de verliezen in enige mate te herstellen, maar nadat hij tegen koningin Niomeia II (5387-5413), de zuster van Meahi, sneuvelde viel het leger uiteen en viel Calculun voor de macht van Kike. Dit betekende het einde van Erezdir.
Een deel van het leger van Erezdir ontkwam naar het oosten, alwaar een van de generaals de onafhankelijkheid van Kolkir uit riep, dit om de lokale bevolking voor zich te winne. Het bleek slechts uitstel van executie te zijn. Niet alleen Kike wierp zich op de rompstaat, maar ook Terazon hoopte gebiedsuitbreiding te verwerven door de val van Erezdir. Deze nieuwe rivaliteit zorgde voor conflict tussen de twee naties, welke Kolkir enige respijt gaf, maar in 5428 waren alle oude provincies van het Tweede Rijk verzwolgen door de nieuwe naties.
