De val van het Tweede Rijk van Epis Azuli markeerde het einde van de oudste structuren en tradities van de Azuli en het begin van een nieuwe waarin de huidige identiteit werd vormgegeven. Alleen Terazon en de Kardionieke Kerk wisten zich in zekere mate te handhaven. Het Eerste Interregnum wordt gezien als een meer dan driehonderd jaar durende overgangsperiode.
Het Tweede Rijk implodeerde na de val van de keizer en de Mezunitische Kerk. Ook de oude aristocratie ging ten onder. Niemand wist meer wat wie wat was. De winnaars waren de nieuwe elite. Desondanks bleven er restanten bestaan. De drie temagxi van Erezdir, Kolkir en Lakir wisten stand te houden, hoewel vooral Kolkir en Lakir zware verliezen leden en zich concentreerden op de regio rondom hun hoofdsteden Metellon en Cratenon. Elders was er chaos en het is tekenend dat het onmogelijk is om te achterhalen wat er elders gebeurde.
Het eerste herstel van de stabiliteit vond plaats in Terazon na dertig jaar bloedige strijd. Deze vond vooral plaats om de macht over de Kerk, welke gezien werd als de meest invloedrijk partij. De Jezonieten bestreden de Mezunieten. Een derde factie zou echter winnen. Deze noemde zich de Kardionieke Kerk, zoals dat vroeger al was geweest. Zij stond onder leiding van Negiuene Noukasegueni Onene, een vrouw die een edele afkomst claimde. Eerste noemde zij zich prinses, maar toen zij in 5248 Terazon volledig in haar grip had riep zij een concilie bijeen om de orde in de Kerk te herstellen, ook al ging het conflict tussen Mezunieten en Jezonieten buiten Terazon nog hevig voort. Er was geen kardinaal meer en Negiuene constateerde dat de strijd teveel priesters het leven had gekost. Er was geen leiding en niemand wist hoe het gewoonlijk in de Kerk hoorde te gaan. Er was behoefte aan een sterke leider en stabiliteit. Zodoende liet Negiuene zich verkiezen tot prins-kardinaal van Terazon waarbij zij zowel leiding over de Kerk als seculiere macht bezat. De positie maakte zij al snel erfelijk.
Ten noorden van Terazon vochten Erezdir en Kolkir om de suprematie. Erezdir was zelf verzwakt door de onafhankelijkheid van de stad Mezentiun in het noordwesten. Deze had zich in 5257 het koninkrijk Mezembri gesticht. Zij vocht lokaal nog met andere steden om de dominantie en Erezdir wilde grip krijgen op het zwakkere oosten om het noordwesten te herwinnen. In 5268 werd Kolkir verslagen, maar het bracht Erezdir niet de macht om het noordwesten te herwinnen. Het koninkrijk Mezembri wist het noorden van Erezdir afhandig te maken, maar de grip van Mezembri was zelf zo instabiel dat zij geen gelegenheid had om zich op Erezdir zelf te richten.
Ten zuiden van Terazon was er een veel grotere chaos. Dit was een dunbevolkt gebied waar de verschillende steden en forten veel geïsoleerde waren. Elk vormde dan ook al snel zijn eigen domein. Alleen Lakir hield een redelijke grip op de regio en domineerde dan ook. Het was vooral het oosten en uiterste zuiden dat zij verloren liet gaan. De hoofdstad Cratenon lag te ver weg. Alleen de mijnen in het Mesuphuremai gebergte waren belangrijk. Het was hier dat een man die zich Shei Iopenegon Nodoni noemde een lokale rebellie leidde tegen Lakir. In 5297 versloeg hij het leger van de temagxi, die sneuvelde, viel Cratenon binnen, waar hij een slachting aan richtte, de stad plunderde en in brand stak. Hij keerde met zijn rijke buit terug naar zijn fort in de bergen en riep zich uit tot koning van Kike. Zijn fort werd zijn hoofdstad en noemde hij Raneken. Hij had weinig belangstelling voor de oostelijke landen. Cratenon zelf lag te ver weg. Hij wilde de rijke mijnen beheersen want hiermee kon hij voedsel inkopen en een sterk leger formeren. Kike expandeerde dan ook naar het noordwesten en rond 5325 kwam Kike dan ook in conflict met Erezdir.
Ten oosten van Kike bleef het lang schimmig. Een hele serie koninkrijkjes werden gesticht waarvan de naties Bele, Eme, Ikabi, Inozale, Niben, Turan en Uripe enige naamsbekendheid verwierven. Ikabi, Inozale en Uripe waren federaties geleid door een krijgsheer, een yaioxe. Aan de rand van de beschaving ontstonden de confederaties Hidohebadri en Kyl Mahebri, waar gevluchte Azuli poogden te ontsnappen van de chaos en een vreedzaam bestaan wilden opbouwen. Een central leiding was daar niet, maar de nederzettingen werkten wel samen. In Kyl Mahebri zouden zij geleidelijk vervallen tot barbarendom.
De prins-kardinalen van Terazon maakten van de val van Lakir gebruik door een domein uit te breiden naar het zuiden en oosten. Moeizame communicatie en lange afstanden beperkten echter de expansie. Er was continu strijd wat ook zijn tol nam op de middelen van Terazon, dat nog te maken had met de ambities van Erezdir. Gelukkig zag Erezdir eerst Mezembri en later Lakir als een grotere dreiging.
Naar alle richtingen vond een exodus van Azuli plaats. De meesten trokken naar het noorden en het noordoosten. Een Azulische edelman stichtte in 5301 het koninkrijk Xoromendri door verscheidene stammen van de Xorai te verenigen. In het noorden, waar voorheen de buitenprovincies hadden gelegen waren de Azulische vluchtelingen minder dominant. Deze landen waren ingenomen door de Sulpiciërs en Minuciërs, sedentaire volkeren van gemengde afkomst. De Azuli deelden hun beschaving in ruil voor opname in hun samenleving. Geleidelijk aan werden de stammen van de twee volken verenigd wat leidde tot de stichting van de koninkrijken Sulpicië en Minucië in respectievelijk 5365 en 5370, wat deels in reactie op elkaars unificatie gebeurde.
De meest dramatische gebeurtenis in het Eerste Interregnum was de val van Erezdir voor de macht van Kike in 5391. Hierdoor hoefde Kike niet meer te betalen voor voldoende voedsel. Haar macht groeide in rap tempo en in 5415 viel Mezembri. In het oosten was Kolkir opnieuw gevestigd rondom Metellon na de val van Erezdir. De afstand was te groot voor Kike om te overbruggen. Desondanks was het slechts een kwestie van tijd en dit tweede Kolkir viel in 5428. Hiermee beheerste Kike het gehele noorden en westen van het oude Epis Azuli en bracht zij hier vrede en stabiliteit. De koningen van Kike kozen dan ook voor een politiek van consolidatie. Zij was in 40 jaar zo snel gegroeid dat de staat tijd moest krijgen om een eenheid te worden. Het centrum van de macht lag nu in het noorden. Koningin Laseguil II (5453-5472) verplaatste in 5457 de hoofdstad naar Copernicun, dat centraler lag.
Een periode van relative vrede in het noorden volgde. Kike vocht nog wel conflicten uit met Sulpicië, Minucië of Terazon, maar deze bleven kleinschalig. Er was een zekere mate van equilibrium. De verschillende koninkrijken probeerden hun status en domein te consolideren en tot een eenheid te smeden zonder dat zij zich zorgen hoefden te maken over rebellerende vazallen. Kike kende ook een gebrek aan sterke legerleiders die voor overwinningen konden zorgen.
Het zuiden van Xunundri bleef een lappendeken, maar hier kwam verandering in toen de jonge yaioxe Edeovarde Guncaues Cununcui in 5529 Hidohebadri onder zijn leiding verenigde en het jaar daarna de yaioxe van Uripe versloeg en zijn domein inlijfde.
