Epis Azuli

Het Eerste Rijk

Epis Azuli werd in 3174 gesticht vanuit een verbond van stadstaten gelegen op en rondom het plateau van Xunundri in centraal Epis Azuli. De volken van de stadstaten waren nauw verwant en beschouwden zichzelf als 1 volk: de Azuli. Om een einde te maken aan de onderlinge strijd en de dreiging van andere volken verenigden ze zich. Hoe oud de stadstaten en de steden waren is niet bekend. Schattingen lopen uiteen van de 100 tot 300 jaar dat er voor het eerst een stedelijke vorm van beschaving was in Epis Azuli.

Acht steden staan in de annalen genoemd als stichtersteden, maar de verwijzingen zijn verwarrend men neemt meestal aan dat latere keizers oude annalen vernietigd, gewijzigd of vervangen hebben. Waar men het over eens is, is dat in de regio Azulië oorspronkelijk acht steden waren die zich verbonden tot Epis Azuli. Onder de eerste keizers werden de omringende volkeren onderworpen: Caricië en Corasië voor hun tin en kopermijnen waarmee brons gemaakt kon worden. Daarna Tertië en Veturië voor meer landbouwgrond. Hetzelfde gold ook voor Tertullië, maar het oostelijke Septimië werd onderworpen doordat de Septimiërs agressief waren en vaak de Azulische landen wilden plunderen. Als laatste werd Mucië. De noodzaak hiervan is onduidelijk. Wellicht was zij op dat moment een makkelijk prooi. Feit was wel dat het centrale Azulië hiermee omringd werd door zeven provincies. Samen vormden ze weer acht. Wat men vermoed is dat tegen het einde van de Eerste Dynastie Terazon, dat centraal lag en de vaste lokatie was van de Raad van Steden die Epis Azuli bestuurde, zoveel sterker was geworden dan de overige zeven steden dat zij haar macht om wilde zetten in echte dominantie, want zij bezaten allen gelijke rechten. Terazon versloeg de zeven steden, waarschijnlijk met steun van enige provincies. Hierna werd een nieuwe Raad van Steden gevormd, nu waren de leden de belangrijkste steden van elk van de provincies, die nu echter duidelijk minder status hadden dan Terazon, maar nu tenminste wel zeggenschap hadden over het bestuur van Epis Azuli. Hiermee wilde Terazon de provincies sterker binden aan Epis Azuli zodat het een groter en sterker verbond werd. In de oude annalen werden de oorspronkelijke steden verwijderd en vervangen door die van de zeven provincies. Tegenwoordig zijn deze steden ruïnes of marginale stadjes of dorpen: Avnusuri (Corasië), Inuanive (Tertië), Nunvundiya (Caricië), Nuvunriniun (Septimië), Soneroui (Veturië), Suririrte (Mucië) en Vundaeuis (Tertullië).

De voornaamste expansie van Epis Azuli (na de tijd van de Eerste Dynastie) lag naar het noordwesten en noordoosten, waar geen steden lagen en veel meer landbouw werd bedreven. De stabiliteit deed namelijk de bevolking groeien en hierdoor waren de heersers genoodzaakt expedities op touw te zetten om naburige volken te onderwerpen of te beroven. Uiteindelijk vormden er zich vijf zogenaamde buitenprovincies: Tarigië, Khepasië, Sessulië, Katonië en Xoravië. De Azuli dwongen de bevolking daar om boer te worden en voedsel te produceren voor Epis Azuli. Steden stonden ze niet toe. Dit hield hen verdeeld en kwetsbaar. Exacte grenzen stonden niet vast voor de buitenprovincies. Regelmatig waren er opstanden om neergeslagen te worden of trok men gebieden in voorbij deze provincies, maar deze werden simpelweg onder dezelfde naam vernoemd. De keizers noemden beschouwden de buitenprovincies vooral als wingewesten. Later stelden ze opzichters of gouverneurs aan om er beter controle over te houden.

Epis Azuli vestigde ook buitenprovincies in het zuiden. In het zuidoosten veroverde men Culpië om een meer natuurlijke barrière te hebben en omdat de Culpiërs vaak rooftochten hielden in de Azulische landen. Het gaf de binnenprovincies wat te doen en leidde hen af van interne troebelen. Een andere provincie, die men Vaterië noemde, diende ook meer als buffer. Het was een woest en bosrijk land met veel wild en voor de gelukkige persoon konden metalen gevonden worden. Er woonden allerlei kleine primitieve volken die zich makkelijk lieten imponeren door de beschaafde Azuli.

De acht binnenprovincies en de zeven buitenprovincies vormden de basis van het Eerste Rijk. Hoewel de grenzen van de buitenprovincies sterk konden variëren door invallen of opstanden die men niet neer wist te slaan, vormden de acht binnenprovincies een stabiele kern voor wie de bevolking van buiten deze ook tot de Azuli behoorden. Dat was ook niet verrassend door onderlinge huwelijken, maar vooral omdat men zich daar graag wilde optrekken naar het beschaafde niveau van Terazon en dus alles van de Azuli kopiëerde. Daarnaast voerde de keizer allerlei standaarden in die gewoon waren in Terazon om geschillen te vermijden en meer uniformiteit te creëren zodat men in alle gevallen wist waar men aan toe was.

De voorzitter van de Raad van Steden, die namens de steden sprak naar het buitenland, werd de Cunnux genoemd. Later, voor het buitenland, werd deze titel analoog aan "Keizer", maar het was pas bij de Achtste Dynastie, in 4153, dat de Cunnux Tevmesthun (4153-4168) zich in het buitenland Keizer liet noemen en zich ook meer als zodanig begon te gedragen. Wel bleek al snel dat de positie vaak binnen dezelfde familie bleef. De Cunnux schoof al snel zijn familieleden naar belangrijke posten opdat een van hen gezien zou worden als een geschikte opvolger. Het was namelijk de Raad van Steden die de opvolger koos. Zij was echter conservatief en door het binnen een vaste familie te houden wisten ze precies wat ze er aan hadden. De macht van de Raad was wisselend, afhankelijk van de kracht van de Cunnux. Door de centrale positie van Terazon groeide deze stad explosief ten opzichte van de andere steden en begon zij te domineren in economie en politiek. Bij de Vijfde Dynastie was de macht van de Raad der Steden slechts ceremonieel geworden en speelde zij vooral een adviserende rol. De opvolging werd door onderlinge rivaliteit bepaald, van een keuze was niet echt meer sprake. Cunnux Zerzre I (3787-3820) hield niet meer de pretentie op dat de Raad nog serieuze macht had en negeerde de Raad wanneer zij dat nodig vond.

De Tempels

Gedurende de eerste acht dynastiën gebeurde er weinig dramatisch in Epis Azuli. Er werden oorlogen gewonnen en verloren en de handel werd gestaag uitgebreid. De meest significante gebeurtenissen waren het bouwen van de grote tempelcomplexen in Terazon. De eerste en oudste is de Shivaji Tempel, gebouwd ter ere van de vorming van Epis Azuli en nog altijd de grootste tempel. Zij werd gebouwd gedurende de regering van de drie Ushivaji Keizers. Drie andere tempels werden verspreid over de tijd gegevoegd. De eerste was de Tempel van Zerzre, de tweede de Tempel van Ilme en de derde de Tempel van Cunnuvte. Dat deze drie tempels door vrouwen werden opgericht zorgde ervoor dat de Kerk van Ba besloot deze tempels over te nemen ter ere van Ba. De Shivaji Tempel werd de staatstempel waar de wereldlijke leiders bijeen komen.

De Maatschappij

De basis van het Eerste Rijk werd gelegd doordat de maatschappij zich al vroeg verdeelde in verschillende standen. De belangrijkste was een eigen stand voor soldaten, leden van de maatschappij die dagelijks gezamenlijk trainden in de wapens. Dit was natuurlijk geen voltijd bedrijf. Zij moesten natuurlijk minstens de helft van de dag wel bijdragen aan normale taken. De oorsprong van deze keuze is onduidelijk, maar de opsplitsing in standen gebeurde waarschijnlijk doordat priesters en bestuurders tijd op eisten om aan hun dagelijkse taken te kunnen besteden zodat zij uitgezonderd werden van reguliere arbeid. Hetzelfde gold ook voor ambachtslieden, zoals smeden, leerlooiers en bouwers, maar ook handelaren, die reisden tussen nederzettingen om goederen uit te wisselen. Al snel kwam men er achter dat specialisatie betere kwaliteit opleverde en dat de taken efficiënter werden uitgevoerd. De boeren en slaven vormden aparte standen zonder uitzonderingen, waarbij de boeren als voornaamste verschil inspraak hadden en hun tijd zelf konden indelen. Ook konden zij slaven bevelen.

Naarmate de bevolking en het landbouwgebied groeide en de voedselproductie toenam konden de standen zich meer en meer toelegen op hun specialisatie en werd de scheidslijn tussen de standen duidelijker. Deze bestonden uit Slaven, Boeren, Burgerij (alle burgers die niet het land bewerkten, maar ook niet tot de andere standen behoorden), Soldaten, Priesters en Magistraten. In de praktijk konden Slaven en Boeren zelden uit hun stand ontsnappen. Daarentegen was er weinig onderscheid tussen Burgerij, Soldaten, Priesters en Magistraten. Kinderen van soldaten en burgerij erfden niet automatisch de positie van hun ouders en konden naar de andere stand over stappen. Kinderen van priesters konden overstappen naar de burgerij, maar niet naar de soldaten of de magistraten. Kinderen van de burgerij en de magistraten konden wel toe treden tot de priesters. Kinderen van de magistraten konden naar alle drie de standen over stappen, hoewel dit meestal een vermindering van status was. De magistraten zelf kwamen voort uit de machtigste families van de burgerij, zij die meer rijkdom en invloed verworven hadden. Omgekeerd konden deze families ook weer terug vallen in de burgerij. De magistraten, zoals de naam al zegt, bekleedden alle bestuurlijke functies en hoogste ambtenarenposities. De hoogste positie was het keizerschap. Deze was meestal in handen van één familie gedurende meerdere generaties (de zogeheten dynastie). De keizer verdeelde alle bestuurlijke functies. Hierbij moest hij dan ook een verdeling maken zodat de macht van zijn eigen familie sterk en stabiel bleef terwijl de andere machtige families tevreden bleven.

De Antieke Keizers (3174-3441)

Van de Eerste Dynastie van het Eerste Rijk is weinig bekend. De overgebleven documenten vermelden alleen de begindatum van de regering van de Keizer zodat het onduidelijk is wanneer ze gestorven zijn en of er mogelijk nog een andere Keizer in de lijst kan zitten. Ook worden er in de lijsten geen geboortedata gegeven. De vernoemde data zijn schattingen gebaseerd op indirecte bronnen. Pas tijdens de regering van Keizerin Nemaje (3482-3493) werd besloten meer persoonlijke data toe te voegen in de annalen. Daarbij lag automatische de concentratie op de huidige dynastie.

De eerste drie Keizer van Epis Azuli heetten allen Ushivaji. Hun opvolger Xanuun was gehuwd met een dochter van Keizer Ushivaji III en door de laatste in de familie geadopteerd en tot opvolger benoemd aangezien hij zelf geen zonen had. De regering van Keizer Onsunvununun (3425-3441) is bijzonder onduidelijk. Er zijn sterke aanwijzingen van een oorlog of burgeroorlog die niet lang na zijn troonsbestijging begon. Of hij daadwerkelijk regeerde tot 3441 is erg onzeker. Waarschijnlijk overleed hij in 3435/6, maar was er daarna geen eenduidige opvolger en vochten meerdere pretendenten om de macht. Wel is het duidelijk dat de eerste Keizer van de Tweede Dynastie op bloedige wijze aan de macht is gekomen. De annalen spreken van de grote gerechtigheid van Keizer Kenkerami I (3441-3456) die de orde herstelde en de kwade misvormingen in Epis Azuli met harde hand verwijderde opdat zij weer gezond werd. Hij leunde sterk op de Raad der Steden en de eenheid in het land was fragiel. Binnen de Tweede Dynastie werd hevig geintrigeerd om de hoogste macht en vele leden van de familie werden vermoord of kwamen bij verdachte omstandigheden om. Desondanks hield zij ruim honderd jaar de macht.

De Tweede Dynastie (3441-3561)

De Tweede Dynastie staat bekend als de meest bloedigste uit de geschiedenis. Vooral het onderlinge geintrigeer binnen de familie verstoorde een effectief beleid. Alleen de Keizerinnen Nemaje en Hace wisten noemenswaardige dingen te bereiken. Epis Azuli was intern zwak. De steden van de bond waren autonomer dan ooit en de Raad van Steden was bijzonder verdeeld. Op militair gebied werd vrijwel niets bereikt en de corruptie vierde hoogtij.

De Derde Dynastie (3561-3719)

Een nieuwe zuivering van de bureaucratie en corruptie was het hoofdoel van de Derde Dynastie, maar ook deze ontsnapte niet aan onderlinge twisten. Deze was vooral erg tussen Keizerin Nanme (3607-3626) en haar zoon Rahmen. Met vergif vond zij de dood en Rahmen, die weinig scrupules kende, voerde een wreed regime met veel terreur. De oppositie verenigde zich achter zijn neef Arassern, die een militair talent was en Rahmen vrij eenvoudig versloeg, waarna hij de positie van Keizer voor zich opeiste. Als Keizer Arassern (3626-3662) voerde hij bijna voortdurend oorlog met naburige naties en steden en breidde Epis Azuli zich flink uit. Zijn dochter Esvra II (3662-3670) consolideerde de veroveringen, maar haar zoon Aserzern kreeg te maken met veel opstanden die hij wel met succes neer sloeg, maar die hij tenslotte met zijn dood moest bekopen. Daarmee was de kracht echter uit de Derde Dynastie. Het agressieve gedrag van Epis Azuli zorgde voor veel vijandigheid en enkele oorlogen werden verloren, met verlies van territorium. Na het sneuvelen van Keizerin Herva (3713-3719) koos de Raad der Steden voor een nieuwe dynastie om Epis Azuli te leiden.

De Vierde Dynastie (3719-3787)

De Vierde Dynastie kenmerkte zich door soberheid en hard werkende Keizers die zich in dienst stelden van Epis Azuli. Een nieuw oorlog in 3784 deed de Keizer besluiten zich als legerleider te benoemen, met nadelige gevolgen en een snel einde van de dynastie.

De Vijfde Dynastie (3787-3950)

Om de oorlog tot een goed einde te brengen werd verrassend een vrouw tot Keizer gekozen. Zerzre I (3787-3820) was echter een ongewone vrouw. Zij bracht een omwenteling teweeg in de oorlog, versloeg de vijand en wist zelfs gebied toe te voegen aan Epis Azuli. Haar strijdlustige karakter werd overgenomen door haar zoon Heber Bejber (3820-3829), die echter geen talent bezat en de successen van zijn moeder verloor, naast zijn eigen leven. Hij liet geen kinderen achter en werd opgevolgd door zijn zus Zerzre II (3829-3852) die net als haar moeder de oorlog weer deed kantelen. Hoewel er periodes van vrede waren bleef er strijd gevoerd worden. Haar zoon Giler faalde weer, maar zijn broer Shuer I (3853-3868) redde de situatie weer. Na de vijand voldoende verslagen te hebben stuurde hij aan op vrede, welke in 3856 bereikt werd. Hierna werd langdurige strijd vermeden hoewel er nog enige klein confliten bleven. Onder Shuer II (3911-3933) werd er weer echt oorlog gevoerd. Tijdens zijn regering, volgens de annalen in 3928, kwam men voor het eerst in contact met volk van handelaren die zich Sulpiciërs noemden. Zij beweerden dat zij over grote wateren waren gekomen en geïmponeerd waren over de berichten van een machtig rijk overzee. Shuer II was onder de indruk van hun beschaafde gedrag en sloot een verdrag met hen. Zijn zoon Unuzer (3933-3950) koos hierna voor de weg van de diplomatie en sloot bondgenootschappen om de positie van Epis Azuli te versterken, want na de komt van de Sulpiciërs kwam in 3941 de Minuciërs naar Epis Azuli. Zij waren rivalen van de Sulpiciërs en vertelden een soortgelijk verhaal. Unuzer sloot ook met hen een verdrag in de hoop hierdoor de prijzen voor de handelswaren lager te krijgen door de rivaliteit tussen de twee volken. Sindsdien kwam er een gestage handel op gang. Doordat de afstanden groot waren was de handel weinig intensief, maar zij zorgde voor een gestage uitwisseling van waren.

De Zesde Dynastie (3950-3965)

Een staatsgreep bracht de Zesde Dynastie aan de macht. Keizer Unuzer werd vermoord en Inaseidi riep zich uit tot Keizer. Twee jaar kostte het om zijn positie te verstevigen doordat de regering vol met getrouwen van de Vijfde Dynastie zat en de Vijfde Dynastie over genoeg leden bezat om een poging te kunnen doen de macht te heroveren. Inaseidi was echter sluw en won de steun van de meerderheid in de Raad der Steden. Ook al was dit orgaan alleen advizerend, zij bezat nog wel veel invloed. Inaseidi bracht snel familieleden op belangrijke posities, zonder rekening te houden met voldoende loyaliteit. Zo werd hij vermoord door zijn neef Reipanir, die daarop zelf de macht greep. Hij bezat echter nauwelijks steun en was weinig geliefd. Met harde hand poogde hij op geweldadige wijze de greep op de macht te krijgen, maar dit leverde veel vijanden op. Anderhalf jaar later vond hij zelf de dood door vergiftiging.

De Zevende Dynastie (3965-4153)

Het hof was na de dood van Reipanir in chaos. Er waren geen facties die de overhand wisten te krijgen. Tenslotte werd tot een compromis besloten en de minst gehate factieleider werd tot Keizer gekozen. Deze Toripe I (3965-3983) was een terughoudend man en nederig van aard. Hij besteedde veel werk aan het repareren van de verhoudingen onder de edelen. De Zevende Dynastie bleek een goede keus te zijn. De Keizers waren vreedzaam van aard en voor 90 jaar was het rustig in Epis Azuli. De Keizers Nisare (4054-4069) en Nenirn (4069-4096) trokken wel weer op oorlogspad. Dit deden zij met succes, maar zij overleden hierdoor wel vroeg. De volgende Keizers Rinife en Tenipen faalden echter hopeloos in de oorlogen en leden zodanige verliezen dat zij kort leefden. Desondanks behield de dynastie de macht. Keizerin Ilme II (4104-4128) voerde weer een vreedzame politiek, maar rond 4142 kwam de oorlog naar Epis Azuli. Deze werd met succes verdedigd, maar dit ging ten koste van de levens van de Keizer, en tenslotte die van de macht van de dynastie.

De Achtste Dynastie (4153-4327)

Na de dood van Keizer Kegern (4145-4153) en bijna een eeuw van voortdurende strijd vond de Zevende Dynastie geen mandaat meer voor voortzetting. Een nieuwe Keizer werd gevonden in Tevmesthun (4153-4168) die vooral diplomatie en handel hanteerde om de vrede in Epis Azuli te handhaven en haar macht te versterken. De strijd kon niet helemaal vermeden worden. Zo sneuvelde Keizer Iluke in 4205. De meeste tijd bleef de situatie vrij vreedzaam. Pas in 4280 werd er opnieuw oorlog gevoerd. Wederom beleefde Epis Azuli een lange periode van strijd en conflicten die pas in 4360 werden beeindigd, maar over het geheel succesvol waren voor het Eerste Rijk.

De Negende Dynastie (4327-4498)

Aan de macht van de Achtste Dynastie was toen al een einde gekomen. De nieuwe Negende Dynastie kenmerkte zich door een voortdurend conflict met de priesters. Zij verwelkomden dan ook Kardion, die het Ba-dom in Epis Azuli wilde verbreiden, opdat de macht van de priesters ondermijnd kon worden. Tijdens de regering van Keizerin Funaune (4368-4384) kwam Kardion naar Epis Azuli en verzocht haar toestemming om zijn geloof te verkondigen. Om de priesters van het oude geloof af te leiden gaf zij hem toestemming, zolang hij zijn geloof niet opdrong aan onwilligen. De hogepriesters van het oude geloof hadden al eeuwen grote invloed op de politiek. Soms werkten de Keizers samen en in andere tijden was er hevige rivaliteit. Het was een zware last voor de Keizers, want de hogepriesters hadden grote invloed op het volk.

De Keizers van de Negende Dynastie waren machtsbelust, egoistisch en strijdlustig. Desondanks produceerde het vele sterke Keizers die goed en georganiseerd regeerden. Op het moment dat er verzwakking op trad in de dynastie verloor zij dan ook snel de grip op de macht.

De Tiende Dynastie (4498-4557)

De Keizers van de Tiende Dynastie worden over het algemeen beschouwd als de meest verdorven en verkwistende van alle dynastieen. In tegenstelling tot de Negende Dynastie, verbonden zij zich nauw met de Hogepriesters, die al snel veel invloed hadden en het hof beheersten. De eerste Keizer van de dynastie, Tuipiurn (4498-4509), was wreed van aard en onder het mom van stabiliteit en vrede vonden vele van zijn vijanden de dood. Ook confisceerde hij om allerlei redenen rijkdommen en landerijen om zijn enorme uitgaven te kunnen bekostigen. De Tiende Dynastie hield zich ver van oorlog en conflicten. Hoewel dit een nuttige inkomstenbron kon zijn verkozen de meeste Keizers de generaals en andere edelen niet teveel macht te geven. Alleen Keizer Suigun (4509-4530) voerde oorlog, maar dat deed hij ook met succes, wat te danken was aan zijn militaire talent. De buit die hij verwierf kostte zijn opvolgers 20 jaar om op te maken en gezien hun verkwistende aard was dat opmerkelijk. Keizer Upiun smeet niet alleen met het geld, maar was ook krankzinning. Zijn regering duurde dan ook niet langer dan een half jaar, toen zijn raadslieden beseften dat hij niet beheerst kon worden. Zijn zwakke broer Duriun (4542-4550) volgde hem op. Regeren deed hij weinig. Hij laafde zich vooral aan weelde, voedsel en drank, welke tot een vroege dood leidde door een beroerte. Zijn jonge zoon Nuvuin volgde hem op. Om te onvluchten aan het decadente en corrupte hof en de invloed van de priesters, zocht hij bescherming bij het leger. Hij trok op veldtocht en liet de regering aan raadslieden en ministers aan het hof in Terazon. Van de zeven jaar van zijn regering spendeerde hij maar enkele maanden in de hoofdstad. Hij sneuvelde tenslotte op het slagveld.

De Elfde Dynastie (4557-4692)

Het hof behoefde een grote schoonmaak. Vele facties bestreden elkaar om de macht. Het was dan ook een buitenstaander die de troon wist te veroveren. Neganinnugaerun (4557-4590) had een grote afkeer van de verdorven priesters en was vastbesloten hun macht te breken. Hij verbond zich dan ook snel met het opkomende Ba-dom, dat vooral onder de lagere bevolksklassen veel aanhangers had en gestaag bleef groeien. In het geheim steunde hij de kerkelijke leiders en bekeerde hij zich. Hij zocht naar medestanders onder de edelen en velen bleken bereid hem te steunen. De macht van de priesters was te groot en zij hoorden zich niet met wereldlijke kwesties bezig te houden. Dat was hun recht. In 4583 pleegde Neganninugaerun zijn "staatsgreep" op de priesters. Hij arresteerde de belangrijkste leiders en liet hen terechtstellen wegens hoogverraad. En passant riep hij het Ba-dom uit tot nieuwe staatsgodsdient. Het volk juichde. Een van de kerkleiders, Iczia, verhief hij tot Kardinaal, een variant op de Bacchanaal die in Dardania werd gebruikt. Van de Baus kwam goedkeuring voor de keuze, maar over het geheel had zij geen invloed of stem. De Keizer ontnam de leiders van de nieuwe staatsgodsdienst dan ook alle wereldlijke macht en hierdoor steeg de macht van de Keizer naar nieuwe hoogten, want voorheen had deze altijd rekening te houden met de invloed van de priesters. Om de Ba-leiders zoet te houden overstelpte hij hen met weelde en voorrechten. Hoewel Iczia dit alles onthield, was dit niet het geval met haar opvolgers en collega's. De organisatie van het Ba-dom in Epis Azuli was minder strak en geordend en nog weinig gebonden door tradities.

De weelde en de voorrechten die de kerkleiders kregen veranderde hen. Om meer gelovigen te winnen pasten ze het Ba-dom aan zodat het makkelijker zou aansluiten op het oude geloof. Er waren nauwelijks contacten met de Baus, dus daar hadden ze toch geen last van. De macht van de Keizer groeide nu sterk. De nieuwe kerkleiders hadden weinig ervaring en waren erg afhankelijk van de steun van de Keizer en deze maakte daar sterk misbruik van. Geleidelijk raakte de Kerk van Ba misvormd en vervuild en was zij een verzwakte variant op het oude geloof.

De Elfde Dynastie voerde ook nog regelmatig oorlog. Zo bleef het leger sterk en werd de dominantie en macht van Epis Azuli solide en soms ook vergroot. Over het geheel was het een vrij succesvolle dynastie.

De Twaalfde Dynastie (4660-4692)

Het wegvallen van de hogepriesters als stabiliserende factor in de politiek zorgde voor een fellers strijd om de keizerlijke macht. De Twaalfde Dynastie begon succesvol en bezat grote macht, maar de Keizer moest voortdurend zijn bondgenoten, raadslieden in de gaten houden naast zijn vijanden. Het waren dan ook de bondgenoten die de Twaalfde Dynastie na 30 jaar al ten val brachten.

De Dertiende Dynastie (4692-4721)

De machtsgreep van de Dertiende dynastie hing als een duistere schaduw over de Dertiende dynastie. De bondgenoten twijfelden en de Keizer had geen keus dan met harde hand te regeren. Intriges en samenzweringen plaagden de regering, maar buiten dat was de macht van de Keizer absoluut en om die reden was hij in staat de prijs te betalen.

De Veertiende Dynastie (4721-4785)

Desalniettemin kwam ook de Dertiende Dynastie aan een vroeg einde. Een machtsstrijd volgde en de zonderlinge Achatiun veroverde de troon. Men noemde hem krankzinnig, een zot, maar toch wreed en sluw. Hij liet zich nimmer tot Keizer kronen. Zijn naam was als een titel en iedereen beschouwde hem als de Keizer. Hij herstelde de orde en bestreed zijn opponenten met alle mogelijkheden waarbij hij het liefst persoonlijk de aanval leidde. Dit leidde tot een dodelijke verwonding die vroeg een einde aan zijn leven maakte. Er was even een moment van twijfel onder de edelen. Achatiun had geen kinderen. Een neef genaamd Anioun (4732-4753) greep echter snel in en bezette de troon. Met harde hand verpletterde hij het mogelijke verzet en hij heerste nog absoluter dan voorheen. Zelfs de Kerk was een marionet. Bij zijn opvolger Sioun (4753-4785) veranderde er niets. Een nieuw soort Keizer had de troon in zijn greep. Maar onder de bevolking begon zich geleidelijk een nieuw verzet te ontwikkelen onder de leiding van Mezun, een eenvoudige priester van Ba. In 4780 besloot hij dat het tijd werd dat de kerkleiding het ware geloof aan nam en zich zuiverde. Hierbij raakte hij hevig in conflict met de Keizer. Sioun slaagde er echter in om net te sterven op het moment dat Mezun de Kardinalen had verslagen en afgezet. Voorzetting van zijn succes hing af van de reactie van de Keizer, maar voordat deze bevelen had kunnen geven overleed hij. Mezun zag het als een teken van Ba en bracht de Veertiende Dynastie ten val en verkondigde hervorming van het rijk aan. Dit betekende het einde van het Eerste Rijk.